بررسی گونه شناختی خمسۀ عطایی

خمسه‌سرایی یکی از سنت‌های دیرپای ادب فارسی است که از قرن شش هجری قمری آغاز شد و تا قرن چهاردهم در ایران و سرزمین‌های زیر نفوذ فرهنگ ایرانی ادامه یافت. حکیم نظامی با سرودن «پنج گنج» چنان شهرتی به دست آورد که پس از او، شاعران بسیاری در ایران، شبه قاره، آسیای مرکزی و آسیای صغیر، خمسه‌هایی به زبان‌های فارسی و ترکی سرودند. یکی از خمسه‌سرایان مشهور آسیای صغیر، که خمسه‌ای به زبان ترکی عثمانی سروده است، عطاءالله نوعی‌زاده متخلص به عطایی (قرن 11 ه.ق.) است. هدف این مقاله بررسی گونه‌شناختی خمسۀ عطایی به عنوان نمایندۀ خمسه‌های ترکی عثمانی و مقایسۀ آن با خمسۀ نظامی به‌عنوان نمونۀ اولیۀ نوع ادبی خمسه است. نتایج به‌دست آمده حاکی از آن است که عطایی به قراردادهای شکلی خمسه، مثل تعداد و نام‌گذاری منظومه‌ها، وزن و باب‌بندی آن‌ها، حفظ توپوس‌های برجسته مثل بیت بسمله، ساقی‌نامه، ابیات آغازین و... پایبند بوده، اما یکی از ویژگی‌های اصلی نوع ادبی خمسه را که داستانی بودن منظومه‌های آن است رها کرده و تنها یک منظومۀ داستانی به تقلید از هفت‌پیکر سروده است. عطایی در سرودن مثنوی‌هایش به طور کلی، تحت تأثیر وضعیت جامعۀ عصر خود بوده و قصه‌های هفت‌گانۀ منظومۀ هفت‌خوان نیز حکایت از وضعیت اجتماعی عصر او دارد.